ماجرای زندگی دکتر گلن گانینگهام

پسرک با بدنی سوخته و نیمه جان روی تخت بیمارستان دراز کشیده بود ، که ناگهان شنید دکتر به مادرش می گفت: «هیچ امیدی به زنده ماندن پسرتان نیست، چون شعله های آتش به طور عمیق، بدنش را سوزانده و از بین برده است». اما پسرک به هیچوجه نمی خواست بمیرد. او با توکل به خدا و طلب یاری از او تصمیم گرفت تا تمام تلاش خود را برای زنده ماندن به کار بندد و زنده بماند و ... چنین هم شد.

او در مقابل چشمان حیرت زده ی دکتر به راستی زنده ماند و نمرد. هنگامی که خطر مرگ از بالای سر او رد شد، پسرک دوباره شنید که دکتر به مادرش می گفت: «طفلکی به خاطر قابل استفاده نبودن پاهایش، مجبور است تا آخر عمر لنگ لنگان راه برود».

پسرک بار دیگر تصمیم خود را گرفت. او به هیچ وجه نخواهد لنگید. او راه خواهد رفت، اما متاسفانه هیچ تحرکی در پاهای او دیده نمی شد. بالاخره روزی فرا رسید که پسرک از بیمارستان مرخص شد. مادرش هر روز پاهای کوچک او را می مالید، اما هیچ احساس و حرکتی در آنها به چشم نمی خورد. با این حال، هیچ خللی در عزم و اراده ی پسرک وارد نشده بود و همچنان قاطعانه عقیده داشت که روزی قادر به راه رفتن خواهد بود

یک روز آفتابی، مادرش او را در صندلی چرخ دار قرارداد و برای هواخوری به حیاط برد. آن روز، پسرک بر خلاف دفعه های قبل، در صندلی چرخ دار نماند. او خود را از آن بیرون کشید و در حالی که پاهایش را می کشید، روی چمن شروع به خزیدن کرد. او خزید و خزید تا به نرده های چوبی سفیدی که دور تا دور حیاط شان کشیده شده بود، رسید.

با هر زحمتی که بود، خود را بالا کشید و از نرده ها گرفت و در امتداد نرده ها جلو رفت و در نهایت، راه افتاد. او این کار را هر روز انجام می داد، به طوری که جای پای او در امتداد نرده های اطراف خانه دیده می شد. او چیزی جز بازگرداندن حیات به پاهای کوچکش نمی خواست.

سرانجام، با خواست خدا و عزم و اراده ی پولادینش، توانست روی پاهای خود بایستد و با کمی صبر و تحمل توانست گام بردارد و سپس راه برود و در نهایت، بدود. او دوباره به مدرسه رفت و فاصله ی بین خانه و مدرسه را به خاطر لذت، می دوید. او حتی در مدرسه یک تیم دو تشکیل داد.

سال ها بعد، این پسرکی که هیچ امیدی به زنده ماندن و راه رفتنش نبود، یعنی دکتر «گلن گانینگهام» در باغ چهارگوش «مادیسون» موفق به شکستن رکورد دوی سرعت در مسافت یک مایلی شد!

منبع: داستان شب