در سال 1948 میلادی با اشغال و غصب قسمت اعظمی از کشور فلسطین توسط صهیونیست ها، رژیم جعلی غاصب اسرائیل در آسیای غربی در مشرق مدیترانه تشکیل شد.
اسرائیل تنها رژیمی با شهروندان عمدتاً یهودی در جهان محسوب می شود.
جمعیت اسرائیل به حدود 10 میلیون نفر می رسد که بیش از 80 درصد آن یهودی صیهونیسم و حدود 20 درصد از آن را اعراب تشکیل می دهند. بیشتر اعرابی که در فلسطین اشغالی ساکنن مسلمان و گروهی نیز مسیحی و دروزی هستند. مارونی‌ها، سامری ها، ارمنی ها، چرکسی‌ها و کردها از دیگر اقلیت‌های قومی ساکن فلسطین اشغالی می باشند.
خیانت سازمان ملل در حق مردم مظلوم فلسطین:
در ۲۹ نوامبر ۱۹۴۷ میلادی، سازمان ملل متحد، برخلاف قوانین بین المللی و برخلاف اصل حاکمیت و حقوق شهروندی، با نفوذ و لابی یهودیان صیهونیسم و حمایت بی چون و چرا آمریکا و برخی کشورهای غربی طرح تقسیم فلسطین به دو کشور اسرائیل و فلسطین و اداره شهر اورشلیم، به صورت بین‌المللی را تصویب کرد. این طرح موافقت سران اسرائیلی را در پی داشت اما فلسطینیان و دولت‌های عرب منطقه و جامعه بین الملل، بی‌درنگ آن را رد کردند. در نتیجه از تاریخ ۳۰ نوامبر ۱۹۴۷ تا ۱۴ مه ۱۹۴۸ میان شبه‌نظامیان فلسطینی و غاصبان صیهونیسم، نبرهای خونینی درگرفت.
نهایتاً در ۱۴ مه ۱۹۴۸ «رژیم غاصب صهیونیستی» برخلاف قوانین بین المللی و برخلاف اصل حاکمیت حقوق بشر، باصدور منشور استقلال، اعلام موجودیت کرد. یک روز پس از اعلام استقلال، تمامی همسایگان عرب به‌طور هم‌زمان به اسرائیل حمله کردند که متحمل شکست شدند. از آن پس، مجموعه‌ای از درگیری‌های نظامی بین نیروهای اسرائیلی و کشورهای عرب رخ داده که جنگ ۱۹۴۸، جنگ ۱۹۵۶، جنگ شش‌روزه ۱۹۶۷ و جنگ یوم کیپور ۱۹۷۳ م هم‌ترین آن‌ها بوده‌اند.
جنگ اعراب و اسرائیل:
اسرائیل در به راه انداختن جنگ و کشتار و اشغالگری در نوع خود بی نظیر است؛ بطوری که اسرائیل به تنهایی با اعراب تاکنون 8 جنگ رسمی داشته است که عبارتند از :
- جنگ ۱۹۴۸ میلادی ( 1327 هجری شمسی) معروف به جنگ عرب‌ها و اسرائیل یا جنگ اول عرب‌ها و اسرائیل.
- جنگ کانال سوئز (1956 میلادی _ 1335 هجری شمسی).
- جنگ شش روزه (۱۹۶۷ میلادی- ۱۳۴۶هجری شمسی)
- جنگ اصطکاک یا جنگ یوم کیپور (1973 میلادی _ ۱۳۵۲ هجری شمسی).
- جنگ داخلی لبنان (۱۹۸۲میلادی _ ۱۳۶۱ هجری شمسی)
- جنگ اسرائیل و حزب‌الله لبنان (۲۰۰۶میلادی _ ۱۳۸۵هجری شمسی).
- نبرد اسرائیل و غزه (۲۰۰۸ - ۲۰۰۹ میلادی ۱۳۸۷–۱۳۸۸ هجری شمسی)
- درگیری‌های پراکنده با سوریه، لبنان و فلسطینیان (۲۰۰۹ میلادی تا کنون...)
سیاست داخلی اسرائیل:
اسرائیل، رژیمی توسعه‌یافته و نوع حکومت آن، جمهوری پارلمانی است. این رژیم دارای نظام پارلمانی و حق رای عمومی است. در این رژیم، رئیس‌جمهور مقامی تشریفاتی است و نخست‌وزیر به عنوان رئیس رژیم و کِنست (پارلمان اسرائیل) به عنوان شاخه قانون‌گذار عمل می‌کند.
خدمت اجباری نظامی در اسرائیل:
اکثر اسرائیلی‌ها در سن ۱۸ سالگی به سربازی فرستاده می‌شوند. مردان دو سال و هشت ماه و زنان ۲ سال خدمت می‌کنند. پس از خدمت اجباری، مردان اسرائیلی به نیروهای ذخیره می‌پیوندند و معمولاً هر ساله تا چندین هفته در نیروهای ذخیره فعالیت دارند. اکثر زنان از خدمت به عنوان ذخیره معاف هستند. شهروندان عرب (به جز دروزها) و افرادی که در تمام وقت به تحصیلات مذهبی مشغول هستند، از خدمت سربازی معاف هستند، گرچه معافیت دانشجویان یهودی سال‌های طولانی زمینهٔ اعتراض در جامعه اسرائیل شده‌است.
استان های اسرائیل:
اسرائیل از 6 استان تشکیل شده است که عبارتند از:
- استان شمال - مرکز استان: ناصره.
- استان حیفا - مرکز استان: حیفا
- استان مرکز - مرکز استان: رمله
- استان تل‌آویو - مرکز استان: تل‌آویو
- استان اورشلیم - مرکز استان: اورشلیم
- استان جنوب - مرکز استان: بئرشبع
نظام سیاسی در اسرائیل:
در اسرائیل احزاب بازیگران اصلی در صحنه سیاسی هستند، این احزابند که تعیین‌کننده نوع زندگی، جهت‌گیری‌های سیاسی و اجتماعی در اسرائیل هستند.
احزاب اصلی اسرائیل اغلب سال‌ها پیش از تأسیس دولت به وجود آمده‌اند، بارها دچار ائتلاف و انشعاب شده‌اند که این ائتلاف و انشعاب‌ها تاکنون نیز ادامه دارد.
در اسرائیل هر حزبی که موجودیت دولت یهود را به رسمیت بشناسد حق فعالیت سیاسی دارد و هر حزبی که بیش از نیمی از کنست را در دست گیرد می‌تواند کابینه را تشکیل دهد و در غیر این صورت با ائتلاف با احزاب دیگر کابینه تشکیل می‌شود، نخست‌وزیر با رأی مستقیم مردم تعیین می‌شود و ریاست جمهوری که پستی کاملاً تشریفاتی است از سوی کنست و برای مدت ۵ سال انتخاب می‌گردد.
احزاب کلیدی در اسرائیل:
- حزب کارگر: در سال ۱۹۳۰ حزب ماپای با ادغام دو حزب قدیمی کارگری تشکیل شد و در همان دهه به حزب مسلط در عرصه سیاسی این کشور بدل شد و در سال ۱۹۶۵ ماپای با ائتلاف با حزب رافی حزب کارگر را تشکیل داد، حزب ماپای و بعدها کارگر از سال ۱۹۴۸ تا ۱۹۷۷ به صورت ممتد حزب حاکم اسرائیل بود و افراد سرشناسی چون داوید بن گوریون، شیمون پرز، اسحاق رابین از اعضای این حزب بودند. تعلقات ناسیونالیستی در حزب کارگر شدید نیست، این حزب طرفدار جدایی دین از سیاست و حزبی سکولار است.
- حزب لیکود: یکی از احزاب ناسیونالیست افراط گرای اسرائیل است، در گذشته با نام هروت (آزادی) فعالیت می‌کرده و در سال‌های ۱۹۲۰ تا ۱۹۳۰ در روسیه ایجاد گردیده. این حزب در ابتدا طرفدار تشکیل دولت در دو سوی رود اردن بود و اندک اندک نظریاتش تعدیل یافت و امروزه از تشکیل دولت فلسطین فقط در ۵۰ درصد کرانه باختری حمایت می‌کند.
- حزب مفدال: در سال ۱۹۵۵ و از ائتلاف دو حزب میزراهی و اتحادیه کارگران مذهبی حزب مفدال با گرایش ملی-مذهبی ایجاد شد، مفدال دارای گرایش‌های مذهبی و ناسیونالیستی است، این حزب در اکثر دولت‌های ائتلافی اسرائیل حضور داشته و به عنوان یک حزب سیاسی شریک دولت شناخته می‌شود.
- حزب شاس: این حزب در ۱۹۸۴ توسط یک خاخام سیاسی به نام آریه دری تأسیس شد و یکی دیگر از احزاب مذهبی اسرائیل است، تعلقات ناسیونالیستی خاصی ندارد و بیشتر در پی اجرای قوانین دین یهود در جامعه و گرفتن امتیاز برای مدارس دینی و طلاب است.
- حزب مرتص: از اتحاد ۳ حزب کوچک‌تر به نام‌های راز، ماپام و شینویی به وجود آمد. مرتز طرفدار سرسخت آزادی مذهبی است و بر تکثرگرایی در جامعه اسرائیل تأکید دارد و از این رو در جامعه اسرائیل قطب مخالف شاس محسوب می‌شود.
- حزب کادیما: این حزب توسط آریل شارون تأسیس شد.
- احزاب عرب: در اسرائیل ۳ حزب عرب نیز فعالیت می‌کنند که متناسب با جمعیت هوادار خود، نمایندگانی به کنست می‌فرستند.
به رسمیت نشناختن اسرائیل توسط جامعه بین‌الملل:
بیش از 30 کشور عضو سازمان ملل ازجمله:
افغانستان، الجزایر، عراق، بنگلادش، بوتان برونئی، مجمع الجزایر قمر، جیبوتی، اندونزی، کره شمالی، کویت، لبنان؛ لیبی، مالزی، مالی، نیجر، عمان، قطر، پاکستان، سومالی، سودان، سوریه، تونس و یمن، گینه، کوبا، چاد و ایران این دولت را به رسمیت نمی‌شناسند.
نژادپرستی در اسرائیل:
نژادپرستی در اسرائیل به دو صورت دیده می‌شود:
- نژادپرستی از سوی یهودیان ضد اعراب
- تبعیض نژادی بین گروه‌های مختلف یهودی (از جمله علیه یهودیان اتیوپیایی، یهودیان هندی، یهودیان میزراحی و یهودیان رنگین‌پوست).
تبعیض ضد اعراب مسلمان در ابعاد مختلفی از جمله سیاست‌ها، آموزش، دیدگاه‌های فردی و رسانه دیده می‌شود.
پیمان‌نامه‌ها و قطعنامه‌ها بین‌المللی علیه اسرائیل:
- سال ۲۰۰۴ میلادی در پی ترور شیخ احمد یاسین توسط اسرائیل طرح تصویب قطعنامه های در شورای امنیت سازمان ملل متحد علیه اسرائیل مطرح شد. ۱۱ عضو شورای امنیت به این قطعنامه رأی مثبت و ۳ کشور (بریتانیا، آلمان و رومانی) رأی ممتنع دادند. این قطعنامه با رأی منفی آمریکا وتو شد.
- سال ۲۰۰۶ میلادی مجمع عمومی سازمان ملل متحد طی قطعنامه‌ای اسرائیل را به دلیل به قتل رساندن ۱۹ شهروند فلسطینی در بیت حانون محکوم کرد. این قطعنامه همچنین خواستار توقف حملات اسرائیل به نوار غزه و عقب‌نشینی نیروهای این کشور از مناطق تحت اداره فلسطینیان شد. ۱۵۶ کشور جهان به این قطعنامه رأی مثبت، ۷ کشور رأی منفی و ۷ کشور رأی ممتنع دادند.
- عفو بین‌الملل گزارش کرده‌است که اسرائیل در جریان حملاتی که از دسامبر ۲۰۰۸ تا ژانویهٔ ۲۰۰۹ به نوار غزه کرد، مرتکب جنایات جنگی شده، حملات نظامی‌اش به این منطقه غیر مسئولانه بوده و همچنین دست به تخریب‌های عمدی و وحشیانه زده‌است.
- شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد اسرائیل را به دلیل حمله به کاروان امدادرسانی غزه در سال ۲۰۱۰ به نقض قوانین متهم کرده و گفته‌است مدارک واضحی وجود دارد که پیگرد قانونی علیه اسرائیل را به دلیل کشتار تعمدی ممکن می‌کند. در این حمله ۹ نفر از فعالان حقوق بشر که قصد داشتند با عبور از محاصره اقتصادی نوار غزه توسط اسرائیل، مواد امدادی را به ساکنان این منطقه برسانند، کشته و تعداد بیشتری مجروح شده‌اند.
القدس لنا...
قطعا رژیم غاصب صهیونیستی، نفس های آخر خود را می کشد و قدس شریف به زودی توسط رزمندگان و مجاهدان اسلامی فتح و به صاحبان اصلی آن بازگردانده خواهد شد و پرچم قدس مقدس بر افراشته و به اهتزاز در خواهد آمد؛ و رژیم جعلی اسرائیل نابود و به تاریخ خواهد پیوست.
محمد رضا دهقان - فعال اجتماعی و سیاسی، محقق و پژوهشگر و تحلیلگر سیاسی