لزوم شفافیت در ساختار اقتصادی کشور

مسعود پزشکیان، روز‌گذشته با بیان یک واقعیت تلخ و نگران‌کننده، پرده از یک معضل بزرگ اقتصادی برداشت. او گفت: «چگونه روزانه ۲۰ میلیون لیتر سوخت گم می‌شود درحالی که تولیدکننده و عرضه‌کننده خودمان هستیم؟» این اظهارات نه تنها زنگ خطری برای وضعیت کنونی اقتصاد کشور است، بلکه نشان‌دهنده ضعف‌های ساختاری در سیستم‌های نظارتی و مالی ماست. گم شدن روزانه ۲۰ میلیون لیتر سوخت، معادل یک سرمایه کلان است که به سادگی از دست می‌رود و این در حالی است که هیچ صدایی از این گم شدن‌های آشکار بلند نمی‌شود.

پیش از این، در سال ۱۴۰۱ نیز وزیر وقت اقتصاد و دارایی از گم شدن روزانه ۵۰ میلیون نان لواش در نانوایی‌ها خبر داده بود. وی اشاره کرد که رصد داده‌های کارتخوان‌های هوشمند در نانوایی‌ها نشان می‌دهد که روزانه ۵ هزار تن آرد، معادل ۵۰ میلیون قرص نان لواش، گم می‌شود. این دو مثال تنها بخشی از یک معضل بزرگ‌تر هستند که به وضوح نشان می‌دهد سرمایه‌های ملی ما در حال نابودی و سرقت است.

این وضعیت نگران‌کننده، نشان‌دهنده عدم شفافیت در سیستم‌های اقتصادی و مالی کشور است. نبود شفافیت، زمینه‌ساز فساد و دزدی‌هایی می‌شود که نه تنها به اقتصاد آسیب می‌زند بلکه اعتماد عمومی را نیز سلب می‌کند. مردم باید بدانند که منابع ملی آن‌ها چگونه مدیریت می‌شود و چرا چنین مقادیر عظیمی از سرمایه‌ها گم می‌شود.

در دنیای امروز، شفافیت یکی از ارکان اساسی برای موفقیت هر نظام اقتصادی است. کشورهای پیشرفته با استفاده از فناوری‌های نوین و سیستم‌های نظارتی قوی، توانسته‌اند جلوی بسیاری از فسادها و اختلاص‌ها را بگیرند. اما متأسفانه در کشور ما، این شفافیت به حداقل رسیده و نتیجه آن چیزی جز افزایش فساد و بی‌اعتمادی نیست.

به‌علاوه، وجود FATF (گروه ویژه اقدام مالی) می‌تواند به عنوان یک ابزار مؤثر برای افزایش شفافیت و مبارزه با فساد عمل کند. این گروه با هدف مبارزه با پولشویی تأسیس شده است و پیوستن به آن می‌تواند به ما کمک کند تا سیستم مالی خود را بهبود بخشیم. اگرچه برخی ممکن است به دلایل سیاسی یا اقتصادی مخالف پیوستن به FATF باشند، اما واقعیت این است که عدم شفافیت و فساد تنها به ضرر مردم تمام خواهد شد.

در نهایت، باید بپذیریم که گم شدن سرمایه‌های ملی نه تنها یک مشکل اقتصادی است، بلکه یک بحران اجتماعی نیز محسوب می‌شود. وقتی مردم احساس کنند که منابع آن‌ها به سادگی سرقت می‌شود و هیچ‌کس پاسخگو نیست، اعتمادشان به مسئولان کاهش می‌یابد و این موضوع می‌تواند تبعاتی جدی برای آینده کشور داشته باشد. 

ضروری است که مسئولان با جدیت بیشتری به این موضوع پرداخته و راهکارهای مؤثری برای مقابله با فساد و افزایش شفافیت ارائه دهند. مردم حق دارند بدانند که منابع ملی آن‌ها چگونه مدیریت می‌شود و چه اقداماتی برای جلوگیری از سرقت‌ها انجام می‌گیرد. اگر قرار باشد که کشور به سمت توسعه پایدار حرکت کند، باید ابتدا بر روی اصول شفافیت و پاسخگویی تمرکز کنیم.

در پایان، امیدواریم که اظهارات مسعود پزشکیان تنها یک افشاگری نباشد، بلکه آغاز یک حرکت جدی برای اصلاح ساختارهای اقتصادی و مالی کشور باشد. اگرچه ممکن است راه دشواری پیش رو باشد، اما تنها با همت جمعی و اراده قوی می‌توانیم از این بحران عبور کنیم و آینده‌ای روشن‌تر برای نسل‌های آینده بسازیم.