چرا ظریف بد است، اما جمیله علم‌الهدی خوب؟

در روزهای اخیر، انتشار تصاویری از دیدار خانم جمیله علم‌الهدی، همسر مرحوم ابراهیم رئیسی، با رئیس‌جمهور عراق در کاخ ریاست‌جمهوری این کشور واکنش‌های گسترده‌ای را در فضای رسانه‌ای و اجتماعی به دنبال داشت. در این دیدار، وی بر استحکام روابط تاریخی، فرهنگی و مذهبی دو ملت ایران و عراق تأکید کرد و از میزبانی عراق از زائران ایرانی قدردانی نمود. اما این دیدار، به‌جای آنکه صرفاً یک اتفاق دیپلماتیک تلقی شود، به سؤالات و ابهاماتی دامن زد که سکوت بسیاری از نمایندگان مجلس درباره آن، بیش از هر چیز، نشان‌دهنده رویکرد دوگانه آنان است.

یکی از مهم‌ترین پرسش‌هایی که در افکار عمومی شکل گرفته این است که خانم علم‌الهدی با چه سمتی در این دیدار حضور داشته و آیا این اقدام، مطابق با پروتکل‌های رسمی و دیپلماتیک بوده است؟ اگر او در این دیدار به نمایندگی از دولت یا مردم ایران حاضر شده، چه جایگاه حقوقی چنین اختیاری به او داده است؟ این پرسش‌ها در شرایطی مطرح می‌شود که برخی نمایندگان مجلس، طی ماه‌های گذشته، با شدت تمام به حضور محمدجواد ظریف، معاون فعلی رییس جمهور، اعتراض کرده و آن را غیرقانونی دانسته‌اند، اما اکنون در برابر این رویداد سکوت کرده‌اند.

در ماه‌های گذشته، برخی از همین نمایندگان که امروز سکوت اختیار کرده‌اند، بارها نسبت به فعالیت‌های محمدجواد ظریف انتقاد کردند و او را به دلیل پذیرش سمتی در دولت، غیرقانونی خواندند. حتی برخی از آنان، تجمع‌هایی را علیه او برگزار کردند و تلاش داشتند تا مانع از ایفای نقش او در مقام معاون شوند. اما حالا که یک شخصیت غیررسمی، آن هم در سطحی بسیار بالاتر و حساس‌تر، در یک دیدار دیپلماتیک حضور پیدا کرده، همان نمایندگان هیچ واکنشی نشان نداده‌اند. این تناقض آشکار، چیزی جز یک رویکرد سیاسی و جناحی نیست؛ رویکردی که نه بر پایه اصول، بلکه بر اساس منافع گروهی شکل گرفته است.

این رفتار دوگانه نمایندگان مجلس، نشانه‌ای از بحران شفافیت و انسجام در مواضع سیاسی آنان است. اگر حضور یک فرد بدون سمت رسمی در جایگاهی حساس، محل انتقاد است، این انتقاد باید به‌طور یکسان برای همه افراد اعمال شود، نه اینکه بسته به وابستگی‌های سیاسی و جناحی، برخی مورد هجمه قرار گیرند و برخی دیگر با سکوت تأیید شوند. این رویکرد نه‌تنها باعث بی‌اعتمادی مردم به نهادهای تصمیم‌گیر می‌شود، بلکه نشان می‌دهد که برای برخی از نمایندگان، دفاع از منافع حزبی، اولویت بالاتری نسبت به دفاع از اصول و ارزش‌های حکمرانی دارد.

نمایندگان مجلس باید به‌جای پرداختن به چنین رویکردهای سلیقه‌ای، به مشکلات اصلی مردم توجه کنند. بحران‌های اقتصادی، معیشتی و اجتماعی، مشکلاتی نیستند که بتوان با هیاهوهای جناحی از آن‌ها فرار کرد. مردم از نمایندگان انتظار دارند که به دغدغه‌های واقعی‌شان پاسخ دهند، نه اینکه با رفتارهای دوگانه، بر شکاف‌های سیاسی و اجتماعی بیفزایند.

در نهایت، اگر برخی نمایندگان به‌راستی مدافع اصول و شفافیت هستند، باید نسبت به تمامی موارد مشابه موضعی واحد و صریح اتخاذ کنند. در غیر این صورت، این رفتارها تنها به اعتبارزدایی از جایگاه مجلس و کاهش اعتماد عمومی نسبت به عملکرد آن منجر خواهد شد.