کفن پوشان مخالف مذاکره به میدان آمدند

تجمع روز گذشته گروهی از افراد کفن‌پوش در میدان پاستور تهران، که با محوریت یکی از نمایندگان مجلس و اتهام‌زنی‌های بی‌اساس به محمدجواد ظریف همراه بود، بار دیگر پرده از واقعیتی تلخ در فضای سیاسی کشور برداشت؛ واقعیتی که در آن تندروی و شعارهای پرهیاهو، جایگزین تعقل و تدبیر در مسیر منافع ملی شده است.

محمدجواد ظریف، یکی از برجسته‌ترین دیپلمات‌های کشور، نقش انکارناپذیری در شکل‌دهی به مذاکرات هسته‌ای و تلاش برای بهبود روابط بین‌المللی ایران ایفا کرده است. او با استفاده از دیپلماسی هوشمندانه توانست تصویری متفاوت از ایران در جامعه جهانی ارائه دهد و از فشارهای اقتصادی و سیاسی علیه کشور بکاهد. با این وجود، حملات اخیر علیه او و دیگر شخصیت‌های دیپلماتیک، نشان‌دهنده عمق مشکلات فرهنگی و سیاسی در درک ضرورت تعامل با جهان است.

در این تجمع، اتهاماتی بی‌اساس و شعارهایی خلاف واقع مطرح شد که نه‌تنها فاقد پایه و اساس منطقی بود، بلکه به تضعیف وحدت ملی و تصویر بین‌المللی ایران انجامید. کسانی که از این گونه تجمعات حمایت می‌کنند یا در آن شرکت دارند، به نظر می‌رسد درکی از واقعیت‌های امروز جهان ندارند. آیا می‌توان در جهانی که ارتباطات و مذاکرات اساس پیشرفت کشورها را تشکیل می‌دهد، خود را از تعاملات بین‌المللی محروم کرد؟

سیاست خارجی موفق نیازمند گفت‌وگو، مذاکره و تعامل سازنده است. به تعبیر رهبر معظم انقلاب، "مذاکره در موارد لازم، با هوشمندی و عزت، خود یک ابزار قدرت است." با این حال، برخی تندروها تلاش دارند با ایجاد تفرقه و تهدید، این ابزار قدرت را از دیپلمات‌های کشور سلب کنند. چنین رویکردی، همان‌طور که تجربه نشان داده است، جز انزوای بیشتر ایران در عرصه جهانی نتیجه‌ای به همراه نخواهد داشت.

پیش از این نیز مخالفت‌های مشابهی با هرگونه مذاکره بین ایران و آمریکا صورت گرفته است. از جمله، اظهارات یکی از امامان جمعه که مدعی بود آمریکا از ایران می‌خواهد خود را پشت مرزها محبوس کرده و صنایع دفاعی را تعطیل کند. این‌گونه اظهارات، با تمام احترامی که برای نگرانی‌های امنیتی وجود دارد، نشان‌دهنده نوعی ساده‌سازی افراطی از واقعیت‌های دیپلماسی و منافع ملی است. در حالی که مذاکره، برخلاف این ادعاها، نه به معنای تسلیم بلکه ابزاری برای دفاع از حقوق و منافع ملی است.

آنچه در این میان مهم است، بازنگری در رویکردهای افراطی و تمرکز بر همگرایی ملی است. کشور ما با چالش‌های متعددی روبروست؛ از مشکلات اقتصادی گرفته تا تهدیدات بین‌المللی. در چنین شرایطی، تفرقه‌افکنی و حمله به شخصیت‌های ملی، آن هم کسانی که برای کشور و مردم تلاش کرده‌اند، نه‌تنها غیرمنصفانه است، بلکه به ضرر منافع ملی تمام می‌شود.

مردم ایران در طول تاریخ نشان داده‌اند که از هرگونه افراط‌گری و انحصارطلبی گریزانند. آنها دولتی را می‌خواهند که صدایشان را بشنود، منافع ملی را در اولویت قرار دهد و با تعامل سازنده و احترام متقابل، موقعیت ایران را در عرصه بین‌المللی بهبود بخشد. رفتارهای کفن‌پوشان و حمایت از این‌گونه تجمعات، هیچ‌گونه همخوانی با خواسته‌های مردم ندارد و تنها منجر به تشدید اختلافات داخلی و تضعیف موقعیت کشور می‌شود.

در دنیای امروز، هیچ کشوری بدون تعامل و گفت‌وگو با جهان نمی‌تواند پیشرفت کند. مذاکره با قدرت‌های بزرگ، به معنای تسلیم نیست، بلکه راهکاری برای رفع چالش‌ها و دستیابی به اهداف ملی است. آنچه اهمیت دارد، هوشمندی و شجاعت در عرصه دیپلماسی است؛ ویژگی‌هایی که محمدجواد ظریف و تیم همراه او در طول سال‌ها به نمایش گذاشته‌اند.

از این رو، ضروری است که به جای حمایت از تجمعات تندروانه، فضایی برای گفت‌وگو، هم‌اندیشی و تقویت وحدت ملی ایجاد شود. تنها از این طریق می‌توان به آینده‌ای روشن‌تر برای ایران امیدوار بود. جایگاه ایران در جامعه جهانی باید بر پایه احترام و تعامل سازنده شکل گیرد، نه بر اساس انزوا و شعارهای تفرقه‌افکنانه.

تاریخ نشان داده است که تندروی هرگز نتوانسته است مشکلات کشور را حل کند. اگر امروز به جای تمرکز بر منافع مشترک، در دام اختلافات و افراط‌گری گرفتار شویم، هزینه‌های سنگینی برای نسل‌های آینده به جا خواهیم گذاشت. اکنون زمان آن است که به جای تکرار اشتباهات گذشته، از تجربیات بهره‌مند شویم و با تقویت دیپلماسی، به سوی ساختن ایرانی قدرتمند و توسعه‌یافته گام برداریم.