معرفی هنرمند: عباس ناصری، کارتونیست بین المللی
عباس ناصری هنرمند بنام بجنوردی در عرصه کاریکاتور متولد 1358 کارتونیست بجنوردی، که به‌شدت بی‌شیله پیله است و یاد گرفته که خیلی به زندگی سخت نگیرد. این نخبه هنری از وقتی خودش را شناخته دست‌به‌قلم بوده و نامی آشنا برای نه‌تنها هم استانی‌ها بلکه برای کشور و عرصه بین‌المللی است.
آن‌قدر تعداد جشنواره‌هایی که در آن برگزیده شده چه استانی و کشوری و بین‌المللی زیاد است که در این چارچوب نمی‌گنجد که به آن پرداخته شود. این نخبه هنری سال‌هاست به‌عنوان داور بین‌المللی هم در عرصه کارتون شناخته شده است.
هر چه از رزومه این هنرمند بگوییم باز هم کلمات قادر به گفتن حجم آن نیست. با هزینه شخصی خودش سایت دوزبانه کارتون راه‌اندازی کرده و هیچ وقت حتی در دوران کرونا نگذاشته چرخ هنر این استان و کشور متوقف شود و او درکل جهان اولین جشنواره هنری را در دوران کرونا راه‌اندازی کرده و به ثمر رسانده است.
16 سال سابقه مفید مطبوعاتی باعث شده بتواند با دیدی حرفه‌ای به این عرصه نگاه کند. هیچ‌گاه نخواسته خط قرمزها را رد کند ولی سعی داشته با دیدی منتقدانه در کارهایش تنها برای مردم قلم بزند و برای هر اثرش ارزش بسیاری را قائل است.
علاقه خاصی به استان خراسان شمالی و فرهنگ غنی این مردم دارد و همیشه سعی کرده با برگزاری جشنواره‌های مختلف فرهنگ غنی این استان را به سایر کشورها صادر کند، برای وی تعداد آثار معیار جشنواره موفق نیست و همیشه کیفیت مهم بوده و هست.
بارها با سرمایه صفر جشنواره فرهنگی برگزار کرده که بسیار مورد استقبال قرار گرفته و بسیار ستودنی است. هیچ‌گاه نگذاشته خرج این مسائل لنگ بماند و هر پولی که دستش آمده خرج خود کار کرده است.
توقع زیادی از مسئولین ندارد ولی گلایه‌های بسیاری از برخی نمایندگان استان برای کم کاری‌های فرهنگی در دل داشت که نشان از دغدغه‌مندی این هنرمند در استان داشت.
او همیشه اذعان دارد که کار دیگری بلد نیست و سعی می‌کند در این کار تنها برای مردم کار کند و راه کسب درآمدش تنها از راه جشنواره‌ها و سفارشی کارکردن‌ها است:.... ولی چندی است که او برای تأمین مخارج زندگی و هنرش وارد بازار کار دیگری شده و کافه‌ای تأسیس کرده است.
معمولاً چند شغله بودن در عرصه هنر در ایران امری بدیهی است ولی چرا باید هنرمند تمام فکر و ذکرش هنرش و ارتقا سبک و شیوه هنریش نباشد چرا باید از غم نان هنر را بر باد داد. بررسی این مقوله تنها عدم حمایت هنرمندان از سوی دولت و مشکلات مسکن و عدم حمایت‌های مالی فعالیت‌های هنری و کسب‌وکارهای کوچک هنری را برایمان عیان می‌کند.
کاش مسئولین ما کمی هنرمندان را بیشتر درک کنند و بفهمند و بیشتر در همه عرصه‌ها همراهی‌شان کنند تا هنر به عنوان عنصر جدانشدنی در سبد خانوارها بیاید.این امر یک تلاش جمعی را می‌طلبد که مطالبه‌گری در ذهن هنرمندان بازگردد و حمایت را یک لطف نپندارند.